Jeżeli rozważasz w swoim domku zrobienie ocieplania w oparciu o pompę dostarczającą ciepło masz do wyboru dwa modele: pompę opartą na gruncie i pompę powietrzną. Znajduje się i w naszym kraju co raz więcej amatorów tego typu rozstrzygnięcia. W nabyciu i montażu są one znacznie mniej kosztowne. Podstawową dodatnią cechą jest traf, że nie wymagają przeprowadzenia dużej dziury ani ułożenia wymiennika gruntowego. Kłopotem jest konieczność zamontowania grzałki elektrycznej w momencie gdy ciepłota powietrza jest nie wystarczająca. Tak w rzeczywistości powietrzne pompy ciepła, w obecnym położeniu geograficznym, winny funkcjonować równorzędnie z drugim osobno działającym źródłem ogrzewania. Moc pompy w takim współdziałaniu powinna wynosić minimalnie 50 % mocy obliczeniowej całego budynku. Drugie źródło winno być kontrolowane samoczynnie tak aby było przez pompę blokowane albo uruchamiane. Czyli by funkcjonowało w systemie współdziałającym i alternatywnym. To modelowe rozwiązanie w wypadku połączenia pompy i kotła działającego na olej. Piec działający na gaz funkcjonował by w takim układzie równie właściwie, z tym że w czasie pracy jedynie pompy ciepła płacilibyśmy koszty dostawy gazu. Pompy działające na powietrze występują w opcjach split (składające się z dwóch modułów) lub monoblok. Split jest zbudowany z jednostki montowanej na zewnątrz z parownikiem i nawiewem, który pobiera powietrze oraz z sekcji montowanej wewnątrz ze sprężarką i skraplaczem. Maszyna jednoelementowa jest rozwiązaniem kompleksowym umiejscawianym na zewnętrznej stronie domu. Do pokoju dostaje się bezpośrednio z niego już ciepła woda. Splity to najczęściej urządzenia o wydajności kilku kilo watów, a maszyny jednoelementowe uzyskują moce do sześćdziesięciu kW. Wobec powyższego w budynkach małych często montowane są urządzenia dwuelementowe. Tak po prawdzie działające na powietrze pompy ciepła są maksymalnie wydajne i w co za tym idzie konkurencyjne do pomp opartych na odwiercie w gruncie przy temperaturze powietrza osiągającej powyżej 10 stopni.